Recenzja 'Iluzja 2'

Pierwsza część Iluzji zbierała raczej średnie recenzje. Film miał ładną oprawę graficzną, ciekawą obsadę i całkiem interesującą fabułę, odświeżającą w pewien sposób tematykę „wielkiego skoku”, ale posiadał też wiele wad, głównie w logice opowiadanej historii. Czy zmiana reżysera wyszła tytułowi na dobre? Czy sequel Iluzji wypada lepiej od poprzedniczki?

Historia dzieje się rok po wydarzeniach znanych z jedynki. Jeźdźcy, po spektakularnej ucieczce przed FBI, muszą się ukrywać, co nie wychodzi na dobre zespołowi i u niektórych jego przedstawicieli wzbudza frustracje. W końcu dostają od swoich pracodawców zlecenie i dalej idzie już sprawnie. Akcja szybko się zawiązuje, choć poszczególne elementy fabularne ujawniane są stopniowo, trzymając widza w napięciu do samego końca. Film poświęca dość dużo uwagi bardzo istotnemu dziś problemowi – prywatności w przestrzeni publicznej. Po seansie człowiek zastanawia się, jak wiele jest o nim w sieci? Jak rozumieć prywatność w erze powszechnego dostępu do internetu i coraz większej liczbie cyberprzestępstw? Osobiście bardzo spodobał mi się ten wątek, bo może, choć nie u każdego musi, wzbudzić pewne przemyślenia.

Obsada delikatnie się zmieniła i nieznacznie powiększyła. Oprócz nazwisk znanych z poprzednich części, do grona aktorskiego dołączyła Lizzy Caplan (zastępując Islę Fisher), Sanaa Lathan i fenomenalnie grający Daniel Radcliffe. Choć Caplan sprawiła się świetnie, a Lathan jest raczej relatywnie mało na ekranie, to  kojarzony głównie z Harrym Potterem Radcliffe zagrał fenomenalnie. Jego postać, przedstawiająca rozpieszczonego bogacza, przykuwa uwagę, wzbudza zainteresowanie.

Wizualnie film wygląda pięknie. Owszem, są sekwencje, zwłaszcza jedna, związana z karcianą sztuczką, które śmiało można uznać za nieprawdopodobne, ale mimo wszystko dobrze się je ogląda i jeśli przymkniemy oko na pewne przegięcia w scenariuszu, będziemy świetnie się bawić, z zapartym tchem obserwując to, co dzieje się na ekranie. Szczególnie finałowa scena zrobiła na mnie naprawdę duże wrażenie.

Cieszy fakt, że, podobnie jak w pierwszej części, większość najbardziej zaskakujących sztuczek jest krok po kroku omawiana, udowadniając, że nie ma żadnej magii, a jedynie magiczne sztuczki. Niestety, druga część również nie pozbawiona jest błędów logicznych, które, jeśli zacząć je dogłębnie analizować, mogłyby zniwelować nieco radość płynącą z obejrzanego dzieła. Należy jednak pamiętać, że chociaż film powinien stawiać na realizm, to jest on przede wszystkim wizją reżysera i skoro zabawia nas na wielu płaszczyznach, wzbudza emocje i daje satysfakcję, to warto wybaczyć mu pewne nieścisłości i po prostu wygodniej rozsiąść się w fotelu. 

Podobno aby odkryć sekret iluzjonisty, należy uważnie go obserwować, nie pozwolić odwrócić swojej uwagi, śledzić każdy jego ruch. Iluzja 2 to film, który bardzo łatwo jest przejrzeć na wylot i wyłapać wszystkiego jego błędy, ale styl, z jakim reżyser próbuje odwrócić naszą uwagę sprawia, że z przyjemnością powinniśmy dać się oszukać. 

-- Adrian Widłak

CHCESZ WIĘCEJ RECENZJI NAJNOWSZYCH FILMÓW? POLUB TĘ STRONĘ

Za możliwość obejrzenia filmu dziękujemy